Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Η "απομόνωση" των τουρκοκυπρίων

Τα τελευταία χρόνια η τουρκική ηγεσία κατόρθωσε να εδραιώσει με έντονο τρόπο τη θέση και κυρίως την εικόνα ότι οι Τουρκοκύπριοι υφίστανται απομόνωση και ότι αυτή θα πρέπει να τερματισθεί. Ήταν αναμενόμενο ότι οι τρόποι, για τους οποίους γίνονται συζητήσεις κυρίως στις Βρυξέλλες, για να τερματισθεί αυτή η λεγόμενη απομόνωση προσεγγίζει την πολιτική αναγνώριση της οντότητας της «ΤΔΒΚ» στην κατεχόμενη Κύπρο. Η τουρκική πολιτική έχει σε μεγάλο βαθμό καταφέρει να οδηγήσει τη συζήτηση μακριά από την ουσία του Κυπριακού καθώς και τον de facto κατοχικό της ρόλο, και αντί τούτου περιστρέφεται σήμερα γύρω από τις σχέσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων και μάλιστα με ένα παραπλανητικό τρόπο.

Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί ότι 34 χρόνια από το 1974 η κοινή γνώμη στο εξωτερικό αλλά και οι εκπονητές πολιτικής δεν αντιλαμβάνονται πλήρως την κατοχική διάσταση του κυπριακού προβλήματος. Σε αυτό ευθυνόμαστε και εμείς καθώς οι χειρισμοί μας όλα αυτά τα χρόνια παρέπεμπαν ως επί το πλείστον σε μια διακοινοτική διαφορά. Επιπρόσθετα η Άγκυρα θεωρείται δυστυχώς, εν πολλοίς, ως τρίτο μέρος στο Κυπριακό και όχι ως άμεσα αναμεμιγμένο μέρος.

Είναι πολύ σημαντικό να καταγραφεί ότι μετά από το 2003 χιλιάδες Τουρκοκύπριοι έχουν εξασφαλίσει ταξιδιωτικά και άλλα έγγραφα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα υπάρχουν πολυδιάστατες οικονομικές ενέσεις προς την Τούρκο (κυπριακή) κοινότητα (π.χ. απασχόληση πολλών Τουρκοκυπρίων στις ελεύθερες περιοχές, δωρεάν περίθαλψη Τουρκοκυπρίων σε δημόσια νοσηλευτήρια κλπ). Και όλα αυτά χωρίς ανταπόδοση. Αντίθετα, η τουρκική πολιτική και πρακτική παραμένει αναλλοίωτη. Για παράδειγμα, δεν μπορούν να αγνοηθούν οι διάφορες διαστάσεις οι οποίες υπάρχουν σε σχέση με την εκμετάλλευση και τον σφετερισμό ελληνοκυπριακών περιουσιών.

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι υπήρξαν πόροι της ΕΕ που δεν αξιοποιήθηκαν προς όφελος των Τουρκοκυπρίων επειδή η ηγεσία τους επέμενε στην παράκαμψη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εν ολίγοις στον βαθμό που υφίσταται απομόνωση των Τουρκοκυπρίων αυτό είναι αποτέλεσμα των κατοχικών δεδομένων. Επιπρόσθετα αντί να γίνεται λόγος για απομόνωση των Τουρκοκυπρίων είναι σημαντικό να τονισθεί ευθαρσώς ότι εκείνοι οι οποίοι υφίστανται αποξένωση από την πατρώα γη, από τον τόπο που γεννήθηκαν και από τους τόπους λατρείας τους είναι οι Ελληνοκύπριοι. Είναι επίσης σημαντικό να τονισθεί ότι μετά το 1974 η Τουρκία όχι μόνο κατέχει μια περιοχή αλλά έχει ενεργήσει με τρόπο, που έχει επηρεάσει αρνητικά τον κοινωνικό ιστό και τον τρόπο ζωής της Κύπρου. Πάνω απ’όλα δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα ύπαρξης στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Θα ήταν ευχής έργον εάν οι διακοινοτικές συνομιλίες έχουν αίσιο τέλος και υπάρξει μια λύση του Κυπριακού από την οποία ο κυπριακός λαός να έχει βάσιμες προσδοκίες. Όμως δυστυχώς ακόμα δεν έχει διαφανεί φως στην άκρη της σήραγγας. Εάν παρ’ ελπίδα αυτές αποτύχουν είναι πολύ σοβαρό να δούμε πως κινούμεθα σε διάφορα επίπεδα. Ούτως ή άλλως το ζητούμενο είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά να ξανακερδίσει την ηθική υπεροχή και στα πλαίσια αυτά να πεισθεί η διεθνής κοινότητα ότι το κύριο πρόβλημα της Κύπρου είναι η κατοχική διάσταση. Πέραν τούτου η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει να έχει μια ολοκληρωμένη στρατηγική στα πλαίσια της οποίας να προβάλλεται η εν δυνάμει συμβολή της Κύπρου σε ευρύτερους στόχους και επιδιώξεις. Πρώτα απ΄ όλα όμως η ελληνοκυπριακή πλευρά θα πρέπει να αποβάλει τη φοβία και την ατολμία – σε πολλούς κύκλους και την ενοχή - που έχει στο να θέτει με ευθύτητα τις θέσεις αλλά και τις απαιτήσεις της.

http://www.cceia.unic.ac.cy/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου